Πέρασαν έξι χρόνια από την 6η του Δεκέμβρη του 2008, όταν ο μπάτσος Κορκονέας εκτέλεσε εν ψυχρώ τον μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλο. Πέρασαν έξι χρόνια από την εξέγερση της νεολαίας που έδειξε ότι ούτε το κράτος αλλά ούτε και τα τσιράκια του (μπάτσοι, φασίστες, δικαστές) τη φοβίζουν. Μια εξέγερση που το σύνθημα της ήταν:
«ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΤΗΝ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ…»
Τώρα, έξι
χρόνια αργότερα τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι μπάτσοι χτυπάνε μαθητές, φοιτητές,
σπάνε καταλήψεις. Η καταστολή εντείνεται. Ο απεργός πείνας Νίκος Ρωμανός
αργοπεθαίνει. Απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε από την εξουσία σύσσωμη,
μόνος δρόμος η αντεπίθεση.
Εμείς, ως
αναρχικοί μαθητές και αναρχικές μαθήτριες θεωρούμε ότι η 6η Δεκέμβρη δεν
είναι απλά μια συμβολική μέρα, μια μέρα πένθους. Η 6η Δεκεμβρη
είναι μια μέρα εξέγερσης. Δεν πρόκειται να καθίσουμε άπραγοι παρακολουθώντας
τους συντρόφους μας να χάνονται. Αντιθέτως, θα πολέμησουμε με όλες μας τις
δυνάμεις. Γιατί ο πόλεμός τους είναι και δικός μας πόλεμος.
Τιμή στον
Λάμπρο Φούντα, τον Μιχάλη Καλτεζά, την Σταματίνα Κανελλοπούλου και όλους τους νεκρούς
συντροφούς και συντρόφισσες αυτού του μακροχρόνιου πολέμου.
«Δεν ήταν μόνος αυτός
που πυροβόλησε,
είχε μαζί του κι άλλους αφανείς δήμιους.
Είχε μαζί του τους ενάρετους.
Είχε μαζί του τους έντιμους.
Είχε μαζί του τους ηθικούς.
Είχε μαζί του τους δίκαιους.
Είχε μαζί του τους φιλήσυχους.»
είχε μαζί του κι άλλους αφανείς δήμιους.
Είχε μαζί του τους ενάρετους.
Είχε μαζί του τους έντιμους.
Είχε μαζί του τους ηθικούς.
Είχε μαζί του τους δίκαιους.
Είχε μαζί του τους φιλήσυχους.»
ΣΤΙΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ
ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου