ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ
ΤΗΣ 17ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Έχοντας συμμετάσχει στην πορεία της 17ης Νοέμβρη με τα μπλοκ του α/α χώρου
νιώθουμε την ανάγκη να πούμε κάποιες σκέψεις μας. Δεν θα αναλωθούμε στην περιγραφή
της καταστολής και της αστυνομικής βίας καθώς αρχικά αυτά τα πράγματα έχουν
χιλιοειπωθεί και δεύτερον ήταν κάτι που το περιμέναμε και δεν μας εκπλήσσει σε
καμία περίπτωση.
Τα μπλοκ του α/α χώρου ήταν τρία (Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, Αναρχική
Αρχειοθήκη - Διαδρομή Ελευθερίας, Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε) και πιο πίσω η Οργάνωση
Μαχητικού Αντιφασισμού. Η επιλογή για το σε ποιο μπλοκ θα μπούμε βασιζόταν στο
ποιο πρόσφερε την καλύτερη περιφρούρηση. Έρχεται όμως η στιγμή που
αντιλαμβανόμαστε ότι η περιφρούρηση και των τεσσάρων μπλοκ ήταν δραματικά μικρή. Έτσι μπήκαμε σε ένα από τα τέσσερα (λόγω
γνωστών). Αφού η πορεία είχε ξεκινήσει για τα καλά και υπήρχε μια αξιοπρεπής
συμμετοχή από κόσμο, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι μόνο μια μικρή ομάδα
συντρόφων/ισσών προσπαθούσαν να φωνάξουν συνθήματα (αυτό συνέβαινε λίγο πολύ
και στα τέσσερα μπλοκ), με αποκορύφωμα την Βασιλίσσης Σοφίας, όπου, για
τεράστια χρονικά διαστήματα, υπήρχε μια νεκρική σιωπή που μετέτρεπε την πορεία
σε μνημόσυνο.
Αφού έχουν περάσει μέρες και διαβάζοντας ανακοινώσεις των οργανώσεων που
συμμετείχαν, βλέπουμε οτι αρέσκονται στην θυματοποίησή τους λέγοντας πόσο πολύ
χτυπήθηκαν από τις δυνάμεις καταστολής, μη αναφέροντας, βεβαίως, τη δική τους
ευθύνη. Πιο συγκεκριμένα, βλέπουμε να χρησιμοποιείται διαρκώς η φράση «αναίτια
επίθεση». Και αναρωτιόμαστε: Μπορεί η επίθεση των κρατικών φρουρών σε μια ομάδα
αντιεξουσιαστών/αναρχικών να είναι ποτέ αναίτια; Κάναμε το λάθος να θεωρούμε
ότι κάθε άτομο που αυτοαποκαλείται αναρχικός ή αντιεξουσιαστής είναι οργισμένος
πολέμιος του κράτους. Απ’ ό,τι φαίνεται, όπως συμπεραίνουμε και από τις εν λόγω
ανακοινώσεις, η Αναρχία μπορεί να συνυπάρξει με το κράτος ειρηνικά, καθώς οι
δύο έννοιες δεν αντιφάσκουν αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. Με αυτή την έννοια θα
συμφωνήσουμε απόλυτα με τους συντρόφους: Η επίθεση των ΜΑΤ ήταν εντελώς
αναίτια. Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω αντιλήψεων είναι προφανώς η πλήρης
θυματοποίησή μας.
Πέραν αυτών όμως, εμείς θα θέλαμε να θέσουμε μερικά ερωτήματα, χωρίς φυσικά να
περιμένουμε απαντήσεις:
α) Γιατί οι συγκεκριμένες οργανώσεις δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι υπάρχει
μεγάλη πιθανότητα η αστυνομία να χτυπήσει την πορεία; Και αν το καταλάβαιναν,
όπως και πιστεύουμε ότι έκαναν, γιατί επέλεξαν να κατεβάσουν τα πανό τους ενώ δεν
είχαν δυνατότητα παρά για μια μηδαμινή περιφρούρηση;
β) Γιατί εσείς οι υπόλοιποι σύντροφοι και συντρόφισσες συνεχίζετε να
κατεβαίνετε τουρίστες στις πορείες και μετά κλαίγεστε για τα παθήματά σας;
Γιατί δεν αυτοοργανώνεστε και δεν κάνετε τα απαραίτητα βήματα για την
περιφρούρηση των εαυτών σας;
Σύντροφοι και
συντρόφισσες, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οι πορείες-περίπατοι
πρέπει να σταματήσουν και την θέση τους να πάρουν πλήρως οργανωμένες και επάξιες
των περιστάσεων πορείες. Το κράτος βλέπει τις πορείες ως πόλεμο, εμείς όχι; Η
περιφρούρηση και η ετοιμότητα πρέπει να είναι επιλογή αλλά είναι και ανάγκη.
ΥΓ.: Επειδή κάτι
ακούστηκε για χάσιμο παλουκιών: Αυτό αποτελεί βεβαίως ένα σημαντικό, μη
προβλέψιμο, πρόβλημα αλλά προφανώς δε δικαιολογεί το αίσχος.
