ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΜΕΣΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε σελίδες στην έλλειψη υλικής υποδομής, τεχνολογικής υποστήριξης, καθηγητών, στις άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις του σχολείου και στα νομοσχέδια που πετάνε μαθητές/-τριες έξω από το σχολείο, αλλά, πρώτον, όλα αυτά έχουν χιλιοειπωθεί, δεύτερον, ξέρουμε οτι το κράτος θέλει να ξοδέψει όσο το δυνατόν λιγότερα λεφτά για την παιδεία και, τρίτον, τα προβλήματά μας με το εκπαιδευτικό σύστημα και το σχολείο είναι πολύ μεγαλύτερα.

Το σχολείο, όπως λένε και τα βιβλία της πολιτικής παιδείας, πέρα απά το να «δίνει γνώση», είναι και φορέας κοινωνικοποίησης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχει σα σκοπό του να μας μεταδώσει τις αξίες, τους κανόνες, τις αρχές και τις νόρμες συμπεριφοράς της κοινωνίας. Ζώντας όμως σε μια κοινωνία που οι αξίες της είναι η ρουφιανιά, η δουλοπρέπεια, η υποταγή, το lifestyle και η επιτυχία σε βάρος του άλλου... μόνο θετική άποψη δεν μπορούμε να έχουμε για το σχολείο.

Στο σχολείο, ο καθηγητής και ο διευθυντής θα σου μάθουν οτι αυτοί κάνουν κουμάντο και οτι εσύ απλά πρέπει να υπακούς, πράγμα που θα γίνει και στο μέλλον με το αφεντικό σου. Θα μάθεις οτι μπορείς να μιλάς μόνο μέσω αντιπροσώπων (15μελών - 5μελών), γιατί είσαι ανίκανος να μιλήσεις ο ίδιος για τα προβλήματά σου, αλλά και να δώσεις λύσεις σε αυτά. Μέσω της προπαγάνδας των σχολικών βιβλίων, θα μάθεις ότι οι εχθροί σου είναι οι Τούρκοι και οι Αλβανοί, και γενικότερα το οτιδήποτε ξένο. Μπορεί όμως, επίσης, να μάθεις ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ένα σώμα και πως οφείλουν να ζουν ειρηνικά και ήρεμα κάτω από τον νόμο και το κράτος. Τότε θα σου πουν πως εχθροί σου είναι οι «τρομοκράτες», όσοι παραβαίνουν τον νόμο και τις εντολές του κράτους, ποτέ όμως δε θα σου πουν για τα ίδια τα αφεντικά και τους εξουσιαστές που σου διαλύουν την ζωή. Ακόμη, μέσω των εξετάσεων θα μπεις στην άκρως ανταγωνιστική λογική τού «ο θάνατός σου: η ζωή μου».

Η γνώση είναι άπειρη. Το σχολείο από αυτή τη γνώση επιλέγει να μας δώσει το κομματι που συμφερει κρατος και την εξουσία. Το πρωινό ξυπνητήρι, η προσευχή, το απουσιολόγιο, τα σαρανταπεντάλεπτα της μιζέριας, η μηχανιστικη μέθοδος της απομνημόνευσης και της παπαγαλίας που σου αλέθει το μυαλό καθημερινά,  το διαρκές άγχος και το τρέμουλο στην σκέψη των εξετάσεων κάνουν το σχολείο κάτεργο και εμάς δέσμιούς του. Όλα αυτά όμως δεν είναι τυχαία... Είναι όπλα στα χέρια των εξουσιαστών, για να μας διαλύσουν κάθε κριτική σκέψη, να καταστείλουν κάθε δημιουργικότητα, να μας στερήσουν τον ελεύθερό μας χρόνο και, το κυριότερο, να μας κάνουν να μισήσουμε τη γνώση... Θέλουν δηλαδή, μέσα από την ίδια ρουτίνα, την ίδια άθλια και μίζερη καθημερινότητα, να μας ρουφήξουν τη ζωή, εξαντλώντας μας ψυχικά και σωματικά.

Με λίγα λόγια, το σχολείο...

Επιβραβεύει και ανάγει σε πρότυπο όσους μαθητές πληρούν το κάδρο του μελλοντικού φιλήσυχου και απαθή πολιτη, ενώ, αντίθετα, τσακίζει όποια σκέψη ξεφεύγει από τα κάθε είδους κοινωνικά πρότυπα και τείνει να αρνηθεί τη σχολική σκλαβιά.

Τέλος, το σχολείο μάς ετοιμάζει και μας διαπαιδαγωγεί έτσι ώστε να...

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΒΡΩΜΙΑ.

Πρόβλημα όμως υπάρχει και στο ίδιο το γνωστικό πεδίο που μας δίνει το σχολείο. Μια γνώση καθορισμένη από άλλους για εμάς. Μια γνώση δομημένη έτσι ώστε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εξουσιαστών και όχι τα δικά μας. Μια γνώση νεκρή τις περισσότερες φορές και, κυρίως, αδιάφορη προς εμάς, αφού ποτέ δεν την επιλέξαμε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπερεξειδίκευση στο γενικό λύκειο που σε ετοιμάζει για το πανεπιστήμιο, όπου θα γίνεις «λαμπρός» επιστήμονας, και η υπεραπλούστευση στις επαγγελματικές σχολές, αφού θα γίνεις εργάτης.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΡΟΥΦΑ ΤΗ ΖΩΗ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ 
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Αναρχική μαθητική ομάδα

«Αντιεκπαιδευτική Επίθεση»

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ (1/4/2015)

Την Τετάρτη 1/4, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τους αιχμαλώτους του κράτους απεργούς πείνας, αναρτήθηκε από την Αντιεκπαιδευτική Επίθεση πανό στο κτίριο της κατειλημμένης Πρυτανείας (από την πλευρά της Ακαδημίας) και γράφτηκαν συνθήματα στην ευρύτερη περιοχή του Περιστερίου.

Ή ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Ή ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

ΣΚΑΤΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

Και ήρθε πάλι μια ακόμη εθνική εορτή. Και όπως πάντα, το εθνικ(ιστικ)ό πανηγυράκι θα συνδυαστεί με τις μαθητικές παρελάσεις, έναν θεσμό που μοιάζει αθώος, μα σίγουρα δεν είναι. Γιατί οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι αθώες; Μα γιατί, αντίθετα, είναι:

Γελοίες: Κάνε πρόβες για ώρα με ζέστη, κρύο ή βροχή, αγόρασε γελοία ρούχα που δε θα ξαναφορέσεις ποτέ και μετά φόρεσέ τα και περπάτα σα ρομποτάκι μπροστά απ' το πατριωτικό πλήθος της περιοχής σου, για να έχει το σχολείο σου μια ''αξιοπρεπή παρουσία'' (εδώ γελάμε).

Ιεραρχημένες: Τα αγόρια μπροστά - τα κορίτσια πίσω, οι ψηλοί μπροστά - οι κοντοί στην ουρά, οι ''άριστοι'' στη σημαία και ο ''πιο άριστος'' να την κρατά. Και όλοι αυτοί, φυσικά, να χαιρετούν με σεβασμό τους επισήμους.

Εθνι(κι)στικές & μιλιταριστικές: Οι εθνικές επέτειοι είναι καιρός εθνικής προπαγάνδας. Μαθαίνεις για τα εθνικά ιδεώδη, για μια Ελλάδα μεγάλη, δυνατή, που θα προκαλεί φόβο στους εχθρούς της. Για τους εχθρούς σου τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Μακεδόνες... Για την αξία της εθνικής ενότητας, της εθνικής ειρήνης και της ανάστασης του γένους και της πατρίδας. Μιας πατρίδας που της έχεις χρέος και πρέπει να πεθάνεις για αυτήν αλλά και να σκοτώσεις. Καλείσαι να φορέσεις στολή, να περπατήσεις συγχρονισμένα, να χαιρετάς τους επισήμους, να δείξεις πειθαρχία: Θέλουν να γίνουμε καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια.

Σ' ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

ΣΚΑΤΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

*Έχουν κολληθεί περίπου 350 αφίσες σε διάφορες περιοχές της Αθήνας.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων τους:

• Κατάργηση της νομοθεσίας περί εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης (187, 187Α).
• Κατάργηση του κουκουλονόμου.
• Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ'.
• Άμεση απελευθέρωση των συγγενών και των φίλων των μελών της Σ.Π.Φ.
• Οριοθέτηση της επεξεργασίας και της χρήσης του DNA ως αποδεικτικό στοιχείο.
• Άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ

Ένας ισχυρός δυνάστης μάς κυριεύει τις ζωές. Η δύναμή του είναι μεγάλη και εξουσιάζει τη μάζα με όπλα όπως η εκπαίδευση και η ηθική, για τον ευνουχισμό των εξεγερτικών επιθυμιών, η χρήση βίας, για την καταστολή εξεγερτικών ξεσπασμάτων και οι ποινικές κυρώσεις, για την εξόντωση των  προκείμενων απειθάρχων και αντιρρησιών και τον παραδειγματισμό των μελλοντικών (απειθάρχων και αντιρρησιών).

Με έναν τέτοιο δυνάστη να μας ελέγχει πάνω απ' το κεφάλι μας, όλοι καλούμαστε να κάνουμε κάποιες επιλογές. Κάποιοι επιλέγουν να γίνουν τα τσιράκια του και να αποκτούν σταδιακά δύναμη και εξουσία. Κάποιοι άλλοι νομίζουν πως χρειάζονται μόνο κάποιες μεταρρυθμίσεις, για να βελτιωθούν οι μίζερες ζωές τους και να τους χαριστεί λίγη ακόμα ''ελευθερία''. Άλλοι θέλουν τη ριζοσπαστική αλλαγή αυτής της κοινωνίας, αλλά φοβούνται την ολομέτωπη επίθεση και μένουν μόνο σε συνδικαλιστικά αιτήματα, σε νησίδες "ελευθερίας" και σε ανούσιες φλυαρίες. Όλοι αυτοί συμβάλλουν στη διαιώνιση του υπάρχοντος και με την εθελόδουλη στάση τους ενδυναμώνουν τους μηχανισμούς του κράτους. Ο συνδικαλισμός δεν αποτελεί μέρος της αναρχικής δράσης, διότι προτάσσει την άμυνα, τη διεκδίκηση μικρών μεταρρυθμίσεων και όχι την ολομέτωπη επίθεση στο υπάρχον.

Εμείς προτάσσουμε τους πολύμορφους αγώνες. Κείμενα, αφίσες, σπρέι για την ανάδειξη των προβληματικών της σύγχρονης ζωής, για την αμφισβήτηση και την άρνηση θεσμοθετημένων, αλλά και άτυπων δεσμών από τους καινούργιους συντρόφους και για τη μάχη σε κάθε πεδίο αντιπαράθεσης με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Δε διστάζουμε, πάντως, να χρησιμοποιήσουμε μέσα όπως ο συνδικαλισμός, που είναι ξεκάθαρα μια μη αναρχική, ρεφορμιστική πρακτική, όταν τον θεωρούμε αναγκαίο για τη διευκόλυνσή μας στο παρόν (π.χ. συμμετοχή της Αντ. Επίθεσης στον αγώνα ενάντια στο Νέο Λύκειο), αποστασιοποιούμαστε όμως από ρεφορμιστές-επαγγελματίες συνδικαλιστές, τσιράκια του συστήματος κι αδύναμους, οι οποίοι όχι μόνο δε συμβάλλουν στον πολύμορφο αγώνα, αλλά αποτρέπουν με τη στάση τους και τον λόγο τους τους νέους συντρόφους να χαράξουν τις πολεμικές τους τακτικές.

Καταδεικνύουμε τη σαπίλα του σύγχρονου πολιτισμού σε όλα της τα επίπεδα (από την οικογένεια και την εκπαίδευση, που καταπιέζουν τα παιδιά, μέχρι την εθελοδουλία, που μαστίζει τους ''μεγάλους'') και καλούμε όλους τους συντρόφους να αυξήσουν τις αρνήσεις τους και να επιτεθούν.

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Ο θεσμός της οικογένειας είναι ένας από τους πρωτογενείς φορείς κοινωνικοποίησης. Σκοπός του είναι να μεταδώσει στο ανήλικο τις αξίες, τους κανόνες και τις νόρμες συμπεριφοράς της κοινωνίας εξασφαλίζοντας έτσι την ομαλή του ένταξη σε αυτή. Η οικογένεια αποτελεί, ίσως, τον βασικότερο φορέα κοινωνικοποίησης καθώς το άτομο γεννιέται μέσα σε αυτή και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της. Είναι εξαρτημένο απ’ αυτήν συναισθηματικά και βιοποριστικά για ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής του. Έτσι, κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά καταστέλλεται άμεσα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γονείς παίζουν τον ρόλο του παπά, του μπάτσου ή του διοικητή του στρατού, αλλά επειδή ακριβώς υπάρχει συναισθηματική σύνδεση στην μια περίπτωση ενώ στην άλλη όχι, είναι πολύ δύσκολο να γίνει η σύγκριση και η οικογένεια παραμένει πάντα στο απυρόβλητο.
 

Η υπακοή, ο σεβασμός προς τους γονείς (τους εκπροσώπους, δηλαδή, της τάξης) και η αντίληψη της πλήρους αναπηρίας του ανηλίκου να αποφασίσει τι είναι καλό και τι όχι για τον εαυτό του («οι γονείς έχουν πάντα δίκιο»), είναι μερικά παραδείγματα, μόνο, των προσταγμάτων της οικογένειας. Όλες οι επιρροές που η οικογένεια ασκεί αποτελούν τις βάσεις της κοινωνικοποίησης του ατόμου στα πρώτα στάδια της ζωής του.

Είτε αυτό λέγεται σχολείο, είτε λέγεται φυλακή, είτε λέγεται στρατός, είτε οικογένεια, ως αναρχικοί κι εξεγερμένοι, θα επιτεθόμαστε για πάντα σε ό,τι προσπαθεί να εξασφαλίσει την εξέλιξή μας σε φιλήσυχους πολίτες και διαιωνιστές του υπάρχοντος, εξασφαλίζοντας, έτσι, το ακριβώς αντίθετο.

ΤΟ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΩΣ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ

Εκπαίδευση = Η δράση που κατευθύνεται από τις γενιές των ενηλίκων σε εκείνες που δεν είναι αρκετά ώριμες για την κοινωνική ζωή. Η μετάδοση αξιών και προτύπων συμπεριφοράς από τους φορείς κοινωνικοποίησης στα νεαρά μέλη της κοινωνίας, με σκοπό την ευθυγράμμιση του χαρακτήρα, της σκέψης και γενικά της ύπαρξής τους με τις παραδεδεγμένες ηθικές αξίες και αντιλήψεις. Εκπαίδευση ηθική/αξιακή, αλλά και τεχνική, για να είναι το νέο κοινωνικό υποκείμενο κομμένο και ραμμένο στο προκρούστειο κρεβάτι της κοινωνίας με βάση το πώς είναι ήδη αυτή δομημένη και τι ανάγκες έχει για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της.

Συνεπώς, οι εκπαιδευτικοί φορείς, ως άρτιοι εκφραστές και κληροδότες των κοινωνικών παραδοχών, δημιουργούν τα μυαλά των νέων με μόνο σκοπό τη διαιώνιση της υπάρχουσας κοινωνικής δομής και της τεχνικής και μόνο προόδου της κοινωνίας. Οι νέες γενιές εξημερώνονται και γίνονται ένα με τον κοινωνικό βούρκο, ενώ, όσοι δεν προσαρμόζονται στη λάσπη, περιθωριοποιούνται και αποκτούν επάξια τον τίτλο του μιάσματος. Εν τέλει, οι νέες γενιές παλιώνουν και, ως ώριμοι εκφραστές με τη σειρά τους των κυρίαρχων αξιών και προτύπων, είναι σε θέση να μεταδώσουν τη λάσπη στα μυαλά των επομένων. Εκτός αν έχει υπάρξει κάποια σημαντική αξιακή μεταβολή...Οι κοινωνικές παραδοχές, ως στοιχείο μεταβλητό στον χωροχρόνο, βλέπουμε εμπειρικά από την ανθρώπινη ιστορία ότι αλλάζουν και αντικαθίστανται από νέες μόνο μετά από βίαιες ή και ομαλές (μη βίαιες) αλλαγές των πολιτικών συστημάτων. Μετά από μια τέτοια συνθήκη, δε μένει παρά να αναπαραχθούν οι νέες παραδοχές, οι νέες αξίες, εξυπηρετώντας τον καινούργιο βούρκο.

Ζούμε σε καθεστώς εξουσιαστικό, όπου φυσικά η παρεχόμενη γνώση και διαπαιδαγώγηση σκοπεύει αποκλειστικά στη διατήρηση των εξουσιαστικών δομών και στη διαιώνιση του υπάρχοντος, ως αποτέλεσμα της διαχρονικής σχέσης κοινωνίας - φορέων κοινωνικοποίησης. Τα θεσπισμένα από τους κρατικούς  και εκπαιδευτικούς φορείς κριτήρια αξιολόγησης καθορίζουν αν ο νέος δικαιούται να επιβιώνει στον σύγχρονο βάλτο ως άξιο μέλος της σαπίλας ή αν θα βρίσκεται στον πάτο του, τιμωρημένος ως μιαρός και ανίκανος. Ψυχοφθόρες εξεταστικές δοκιμασίες, πειθάρχηση του μαθητή στις εντολές του διδάσκοντα, πειθάρχηση του ίδιου του διδάσκοντα στις κρατικές εντολές, ετεροκαθορισμός των ατόμων και δολοφονία κάθε δημιουργικής τους τάσης είναι μόνο μερικά στοιχεία που μαρτυρούν την κοινωνική σαθρότητα και απογυμνώνουν τη γνώση και την πνευματική καλλιέργεια μπροστά στον ψυχαναγκασμό και την υποχρέωση. Ο διδασκόμενος-εκπαιδευόμενος, από πολύ μικρή ηλικία, όταν στο πρόσωπο της γνώσης βρίσκει το συνώνυμο του εξαναγκασμού και της υποχρέωσης, εκμηδενίζει μέσα του την αξία της, αποστρέφεται την ουσία της και τη θεωρεί αναγκαίο κακό, εφόσον δε θέλει ο ίδιος να την αποκτήσει.

Ο εκπαιδευτικός θεσμός λοιπόν, σε ένα σύστημα εξουσιαστικό, δεν έχει σχέση με εμάς, τους μαθητές, δεν είναι κάτι δικό μας, αλλά κάτι που σκοπεύει να μας διαμορφώσει πνευματικά, ψυχικά και σωματικά και να μας προσαρμόσει στο καλούπι της κοινωνίας και των παραδοχών της. Καθορίζει κάθε πτυχή του ίδιου μας του εαυτού και της ζωής μας, ακριβώς επειδή, ως φορέας κοινωνικοποίησης και ως μέσο μετάδοσης αξιών, εξυπηρετεί τις ανάγκες των εξουσιαστών. Δεν μπορούμε να πνιγόμαστε στην ψευδαίσθηση πως οι βελτιώσεις και ο εξωραϊσμός του εκπαιδευτικού θεσμού μπορεί να μας προσφέρει κάτι ουσιαστικό, εφόσον θα παραμένουν πίσω ακμαία τα εξουσιαστικά και εκμεταλλευτικά καθεστώτα. Διεκδικούμε βελτιώσεις στο υπάρχον, ως στρατηγική επιλογή, για να πάρουμε τις δικές μας ανάσες ελευθερίας, αλλά δε μένουμε εκεί. Δεν παρακαλάμε για παραχωρήσεις, δε ζητιανεύουμε για ψίχουλα. Αντιεκπαιδευτική επίθεση = επίθεση ενάντια σε κάθε εξουσιαστικό θεσμό και σε κάθε αξιακό μοντέλο που αυτός προτάσσει. Με την Αναρχία στην καρδιά.

Η εκπαίδευση, αν και ένα απ' τα πιο σημαντικά όπλα στα χέρια του κράτους, παραμένει στο απυρόβλητο του πολύμορφου αναρχικού χώρου εδώ και χρόνια. Δεν υπάρχουν, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, σοβαρές αντιεκπαιδευτικές δράσεις και αναλύσεις και ένα γενικότερο πρόταγμα ενάντια στον θεσμό της αναπαραγωγής της δουλικής νοοτροπίας, αλλά και καλλιέργειας της εξουσιαστικής λογικής. Καιρός να ασχοληθούμε πιο ενεργά με το θέμα, γιατί, ας μην ξεχνάμε: Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε...