Ο θεσμός της οικογένειας είναι ένας από τους πρωτογενείς
φορείς κοινωνικοποίησης. Σκοπός του είναι να μεταδώσει στο ανήλικο τις αξίες,
τους κανόνες και τις νόρμες συμπεριφοράς της κοινωνίας εξασφαλίζοντας έτσι την ομαλή
του ένταξη σε αυτή. Η οικογένεια αποτελεί, ίσως, τον βασικότερο φορέα κοινωνικοποίησης
καθώς το άτομο γεννιέται μέσα σε αυτή και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της.
Είναι εξαρτημένο απ’ αυτήν συναισθηματικά και βιοποριστικά για ένα πολύ μεγάλο μέρος
της ζωής του. Έτσι, κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά καταστέλλεται άμεσα.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γονείς παίζουν τον ρόλο του παπά, του μπάτσου ή
του διοικητή του στρατού, αλλά επειδή ακριβώς υπάρχει συναισθηματική σύνδεση
στην μια περίπτωση ενώ στην άλλη όχι, είναι πολύ δύσκολο να γίνει η σύγκριση
και η οικογένεια παραμένει πάντα στο απυρόβλητο.
Η υπακοή, ο σεβασμός προς τους γονείς (τους εκπροσώπους,
δηλαδή, της τάξης) και η αντίληψη της πλήρους αναπηρίας του ανηλίκου να αποφασίσει
τι είναι καλό και τι όχι για τον εαυτό του («οι γονείς έχουν πάντα δίκιο»),
είναι μερικά παραδείγματα, μόνο, των προσταγμάτων της οικογένειας. Όλες οι επιρροές
που η οικογένεια ασκεί αποτελούν τις βάσεις της κοινωνικοποίησης του ατόμου στα
πρώτα στάδια της ζωής του.
Είτε αυτό λέγεται σχολείο, είτε λέγεται φυλακή, είτε λέγεται στρατός, είτε οικογένεια, ως αναρχικοί κι εξεγερμένοι, θα επιτεθόμαστε για πάντα σε ό,τι προσπαθεί να εξασφαλίσει την εξέλιξή μας σε φιλήσυχους πολίτες και διαιωνιστές του υπάρχοντος, εξασφαλίζοντας, έτσι, το ακριβώς αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου